Abc...Anny Fryczkowskiej

Dzisiejszym moim gościem będzie znakomita pisarka.

 Mam przyjemność oddać ten post w ręce Pani Anny Fryczkowskiej.

Moja siostra Marta (z lewej), ja oraz kokardy, w które na tak zwane okazje lubiła nas stroić mama. Dookoła gadżety PRL-u – miś Wojtuś, Wańka-Wstańka, fotelik bujany, meblościanka.

Gdy tylko nauczyłam się czytać, umyśliłam sobie, że będę pisać równie ciekawe historyjki, jak te, które czytywałam. Dotrzymałam słowa - żyję z tego, co napiszę. Najpierw publikowałam reportaże i wywiady w gazetach, potem zaczęłam pisać scenariusze do seriali (uwielbiam analizować różnice między tym, co wymyślę, a tym, co znalazło się na ekranie), parę lat temu stwierdziłam, że nadszedł czas na pokonanie kolejnego progu.

             Wydałam trzy książki:

„Straszne historie o otyłości i pożądaniu” (2007)

„Trafiona-zatopiona” (2010)

„Kobieta bez twarzy” (2011)

Każdą z nich noszę w sobie, zanim spiszę losy bohaterów. Dojrzewa, obrasta w skojarzenia i znaczenia, emocje i symbole, aż staje się godna, by przelać ją do pliku komputerowego. Kiedy już spiszę historię, długo jeszcze nad nią pracuję: usuwam zbędne słowa i sceny, pogłębiam emocje, podkręcam tempo, dodaję znaczeń. Ta praca czasem trwa miesiącami. Przerywam w momencie, gdy czuję, że ciąg słów zmienił się w coś więcej, że niesie treści na kilku poziomach.

Każda kolejna książka wiąże się nie tylko z radością, ale i obawą: spodoba się? Znajdą to, co tam schowałam? Będą chcieli wejść w świat, który wymyśliłam? Na zdjęciu martwię się, bo nie udało mi się wcisnąć własnej książki na przepełnione półki w moim gabinecie. 

ABC...Anny Fryczkowskiej

Po to zostałam pisarką, by nie pisać o sobie, lecz wymyślać nowe życiorysy, które nigdy mi się nie przydarzą, po stokroć bardziej fascynujące niż autobiografia. Lubię stwarzać ludzi od początku, z charakterem, doświadczeniami, środowiskiem. A potem z rozkoszą rzucam im kłody pod nogi... Czytelnicy czasem się jednak mszczą w imieniu bohaterów: to Sabinkowe ABC nieźle dało mi do myślenia (dzięki, Sabinko!). Oto plony:

Anty... – konflikty są twórcze i ciekawe, chyba że ktoś z dyskutantów uważa, że jest przekaźnikiem jedynej słusznej racji. Wtedy robi się głośno i męcząco.

Bezsilność – najgorsza chyba męka.

Charakter – co chwila mi ktoś tłumaczy, że zależy od daty urodzenia (horoskopy). Cóż, życie byłoby zbyt proste, gdybyśmy do wszystkich spotkanych osób mieli jedynie dwanaście instrukcji obsługi. Obawiam się jednak, że jest tych instrukcji trochę więcej. Mniej więcej siedem miliardów.

Debiut wspominam... zdarza się. „Straszne historie o otyłości i pożądaniu” opowiadały o dwóch kobietach, które mają problem ze swoimi ciałami. Pewien znany pisarz powiedział mi po publikacji, że napisałam dobrą książkę o nieważnych sprawach. Nie zgadzam się: kultura wpędziła kobiety w takie piekło trudności z samoakceptacją dotyczącą wyglądu, że trudno nam się z tego wyplątać. Dla wielu kobiet walka o niezły wygląd staje się głównym zajęciem w wolnym czasie, głównym zmartwieniem, naczelnym wyrzutem sumienia, w tej trosce o ciało nie ma już czasu na troskę o duszę. To jest nieważne?

Erotyka – mam nadzieję, że dotyczyć mnie będzie do późnej starości.

Filmy – odkąd kupiliśmy rzutnik multimedialny, najchętniej oglądam je w łóżku. W kinie śmierdzi popcornem, a kiedy wszyscy dookoła chrupią, siorbią i mlaszczą, percepcja mi szwankuje. A kin studyjnych w Warszawie coraz mniej...

Gustuję... w niskich mężczyznach, wesołych kobietach oraz w opasłych książkach. Lubię, kiedy wszyscy wymienieni opowiadają dobrze spointowane historie.

Humor – najbardziej seksowna część ciała.

Italia – odkąd byłam tam po raz pierwszy, bardzo się zmieniła, przybyło turystów, gdzie się kiedyś chodziło, teraz trzeba się tłoczyć. Na szczęście w Urbino, we Florencji, w Borgo San Lorenzo nadal czeka Piero della Francesca ze swoimi tajemniczymi obrazami.

Jutro... – fajne słowo, symbolizuje nowe możliwości.

Kryminały – między innymi one wypychają mi bibliotekę. Znowu zadzwoniłam do stolarza z zamówieniem na nowy regał na książki. Kiedy go postawi, w gabinecie zostanie mi tylko jedna wolna ściana.

Lubię... mieć dużo czasu.

Łzy – płyną mi na kreskówkach dla dzieci, zwłaszcza wtedy, gdy bohater wygłasza podniosłe dytyramby. Samą mnie to niesmaczy.

Mój wolny dzień... – staram się, żeby codziennie mieć trochę wolnego. Życie lepiej smakuje, gdy mam czas zatrzymać się, pogadać, pogapić w okno.

 Wakacje na wsi, jakieś kilkanaście lat temu. Nie przerąbałam wtedy ani jednego polana, ale co się pośmiałam, to moje.

Notorycznie... – podsłuchuję rozmowy w autobusach, pociągach, kawiarniach.

Opowiadania – bardzo trudna forma, gdzie każde słowo waży tyle, że należy ostrożnie nim się posługiwać. Ostatnio odkryłam Alice Munro: ona umie bezbłędnie odważać słowa.

Przyjaźń – podstawa.

Rodzina – trójka osób, z którymi lubię przebywać. Co za szczęście.

Serce – pobolewa mnie na widok książek wydanych bez redakcji i korekty.

Tajemnice – w procesie wychowania i socjalizacji sekretami udanego żywota dzieliło się ze mną wiele osób. W miarę upływu lat owe tajemnice podlegały weryfikacji, dezaktualizowały się, potem pojawiały się nowe. Obecnie trzymam się kilku: Myj ręce przed jedzeniem, Uprawiaj sport przynajmniej dwa razy w tygodniu, Kochaj bliźniego swego jak siebie samego, a co z tego wynika: Dotrzymuj terminów oraz Nie napinaj się, wtedy ci lepiej wychodzi. Na razie działają, ale czekam na nowe propozycje.

Ulubiony kolor – szare polskie niebo. Ulubiony z konieczności, bo nie ma przed nim ucieczki przez trzy czwarte roku. Ale co za miły kontrast, gdy czasem pokaże się lazur.

Zwierzyniec – mam w domu zdecydowanie zbyt pokaźny. Trzy charaktery, trzy rodzaje futra pod dłonią, trzy rodzaje ciepła na kolanach, trzy rodzaje sierści zdejmowanej ukradkiem z oficjalnych ubrań. Dwa koty i pies.

Pies Pulpet i kot Czarek. Kotka Bródka gdzieś zwiała.

 Plany, plany, plany...

W maju ukaże się moja kolejna powieść kryminalna pod tytułem „Starsza pani wnika”. Będzie w niej i trup, i śledztwo, i agencja detektywistyczna, i wyraziści bohaterowie. W rolach drugoplanowych: szara taśma klejąca, odmładzający kwas hialuronowy, kijki do nordic walkingu, beret z antenką.

~~~~~~~~~ K O N K U R S ~~~~~~~~~

Bardzo jestem ciekawa, jakimi sekretami udanego żywota podzielą się ze mną czytelniczki i czytelnicy. Proszę o jednozdaniowe, zgrabne pouczenia. Kto napisze najmniej oczywiste, ale słuszne hasło do natychmiastowego zastosowania, wygra jedną z moich powieści. Do wyboru: kryminał wiejski „Kobieta bez twarzy” lub kryminał miejski „Starsza pani wnika”. Hasła proszę wpisywać w komentarzach. 

Termin – do 1 maja. 

Wyniki ukażą się w ciągu kilku dni.

Będzie mi miło jeśli wspomnicie o konkursie na własnych blogach.
~~~~~~~~~~~~~~

Serdecznie dziękuję Pani Annie za udział w ABC, za zorganizowanie konkursu, ale przede wszystkim za miły kontakt podczas układania wszystkiego w całość.

Czytelnikom bloga za to, że nadal są...

Dziękuję.

Zdjęcia pochodzą z prywatnego zbioru Autorki.